Temel immünoloji bilgisi

2-3 kg kütleli, bağışıklık sistemi insan organizmasının ana organlarından biridir. Bağışıklık hücreleri ve lenfatik doku vücudun her yerine dağılmıştır. Karmaşıklığına ek olarak, bağışıklık sistemi, hücre bölünmesi ve hücre ölümü, organların hücrelerin göçü yoluyla yeniden düzenlenmesi ve farklılaşma değişikliklerinin düzenlenmesi bakımından etkileyici dinamiğe sahiptir. Bağışıklık sistemi organizmanın bütünlüğü, bireysellik ve sağlığı için en önemli organdır.
Klasik bölüm doğuştan ve adaptif bir bağışıklık sisteminden oluşur.

Doğuştan gelen (spesifik olmayan) bağışıklık sisteminin hücreleri
Doğuştan gelen bağışıklık sisteminin hücreleri u. a. makrofajlar cevap verir. Monositler. Dokularda, hafif farklı özelliklere sahiptirler. Makrofajlar tüm dokularda bulunduğundan, genellikle enfeksiyöz ajanları istila eden ilk ve fagositozu tanıyanlar arasındadır. Aynı zamanda organizmanın hücreleri buradan uyarılır ve sitokinlerin salgılanması yoluyla, bağışıklık sisteminin haberci maddeleri, spesifik savunma çağının harekete geçirilmesi sağlanır.
Ayrıca, doğal immün sistemin hücreleri, polimorfonükleer granülositleri içerir. Nötrofilik, bazofilik ve eozinofilik granülositler dokuda pek bulunmazlar, periferik kanda bulunurlar. Enfeksiyonlarda, kemik iliğinde gittikçe artan bir şekilde oluşurlar ve daha sonra enflamatuar odağa daha çok sayıda yol açarlar. Orada yerine getirmek için özel görevleri var.
Ayrıca, bir tanesi sadece dokuda (özellikle deride ve mukozada) mast hücrelerini bulur. Enfeksiyöz ajanları tanırlarsa veya özel aktivasyon uyaranları (IgE gibi) alırlarsa, saniyeler içinde toksik bileşenleri serbest bırakırlar. Sitokin salgıları ile mast hücreleri daha fazla hücre çekebilir ve enflamatuar reaksiyonlar geliştirebilir.
Birbirine bölünen dendritik hücreler dendritik hücreler (DC’ler) kandan olgunlaşmamış hücreler olarak dokulara göç eder ve orada çok sayıda hassas dallar oluşturur. Langerhans hücreleri olarak ciltte süreçlerle birlikte yoğun bir ağ oluştururlar. Enfektif ajanlar tarafından aktive edildiğinde, bu hücreler pin up durur ve lenf akımı ile lenf düğümlerine göç eder ve lenfositlere dokuda almış oldukları antijenleri sunar.
Bir başka form foliküler dendritik hücrelerdir (FDC’ler). İkincil lenfoid organların B hücreli foliküllerinde bir ağ oluştururlar. Lenfatik akışla ulaştıkları antijenik maddeleri almak ve bunları B lenfositlerine sunmak konusunda uzmanlaşmışlardır.

Doğal öldürücü (NK) hücreler, enfekte olmuş hücreleri, tümör hücrelerini ve antikor etiketli hücreleri öldürmede uzmanlaşmış lenfositlerdir.

Uyarlanabilir (kazanılmış, spesifik) bağışıklık sisteminin hücreleri.
Adaptif bağışıklık sisteminin hücreleri büyük, neredeyse yuvarlak bir çekirdeği ve dar bir sitoplazmik boşluğu olan lenfositlerdir. B lenfositleri ve T lenfositleri vardır. Bu hücreler antijenler için klonal olarak dağılmış reseptörler ile karakterize edilir. Bir klon, bir hücrenin torunlarıdır. Bu, bireysel B ve T lenfositlerin antijen reseptörlerinin birbirinden farklı olduğu anlamına gelir. Klonal olarak dağıtılmış antijen reseptörleri, adaptif immün sistemin olağanüstü ayırt edici yeteneğinin moleküler temelini oluşturur.

Adaptif bağışıklık sisteminin hücreleri B lenfositleri ve T lenfositleridir.
B lenfositleri kemik iliğinde (kemik iliği) insanlarda olgunlaşır. Antijen reseptörleri B hücresi reseptörleri olarak adlandırılır. Bunlar membran bağlantılı immünoglobülinler veya antikorlardır. B lenfositleri aktive edildiğinde, plazma hücrelerine farklılaşır. Bu hücreler, büyük miktarlarda immünoglobülinlerin sentezlenmesi ve bunların çözünür formda salgılanması için uzmanlaşmıştır. Bir plazma hücresi saniyede 2000 adede kadar antikor molekülü üretebilir.
T lenfositleri kemik iliğinden çıkarılır ve timusta T yardımcı hücrelerine ve sitotoksik T lenfositlerine (CTL’ler) işaretlenir. Antijenleri, klonal olarak dağılmış T hücre reseptörleri (TCR’ler) vasıtasıyla T lenfositleri tanır. T yardımcı hücreler bağışıklık tepkisini optimize eder. Z yapabilirsin. B. Antikor üretimi ve makrofajlar için B lenfositleri kaydedilen mikroorganizmaları öldürmeye yardımcı olur. Düzenleyici T yardımcı hücreler (Treg) zıt yollarla hareket eder ve immün tepkisini baskılaır. Organizmanın kendisini bağışıklık sisteminin saldırılarından koruma ve ayrıca bağışıklık reaksiyonlarını ve dolayısıyla bağışıklık sisteminin agresif efektör mekanizmalarının neden olduğu hasarı koruma hayati fonksiyonuna sahiptir. CTL’ler enfekte olmuş hücrelerin öldürülmesinde uzmanlaşmıştır. Doğal ve kazanılmış bağışıklık düzenleyici antijen sunumu ağı. Özel olmayan savunma hücreleri, T yardımcı hücrelerin işlevi için gereklidir.

Makrofajlar, dendritik hücreler ve antijen sunan B hücreleri gibi antijen sunan hücrelerin (APC) aktivasyonu, adaptif bir bağışıklık tepkisini tetiklemede gerekli ilk adımdır.
Hücre içi patojenlerin kontrolü ve çoğu antijenlere karşı B lenfositlerinin aktivasyonu için T lenfositleri gerekir. T lenfositleri, ana histo-uyumluluk kompleksinin (MHC) proteinlerine bağlı peptit fragmanlarındaki yabancı antijenleri tanır.
Konjenital kompleman sistemi nedeniyle, patojenler ayrıca fagositler tarafından imha edilmelerini ve bu şekilde bağışıklık sistemini desteklemelerini veya “tamamlamalarını” sağlamak için proteazlar yoluyla opsonlaşır. Monositler dokuda her zaman bulunur ve enfekte olduklarında fagositize makrofajlara dönüştürülür.

Makrofajların bakteriyel lipopolisakaritlere (LPS) tepkisi, daha sonra pro-enflamatuar sitokinlerin ve kemokinlerin ekspresyonunun yanı sıra pro-enflamatuar sitokinlerin ve kemokinlerin üretimini uyaran CD14’ün (LPS reseptör kompleksi) Toll benzeri reseptör 4’e (TLR-4) bağlanmasına bağlıdır. Moleküllere neden olur.
Kemokinler enfeksiyonun odağına daha fazla savunma hücresi çeker. Nötrofil granülositleri u olur. a. interlökin-8 (IL-8) ve tümör nekroz faktörü-a (TNF-a) ile aktive edilir. Kan damarı duvarlarını geçen ve enflamatuar alana giren ilk kişilerdir. Burada oksijen radikalleri ve nitrik oksit (NO) “solunum patlaması” yoluyla davetsiz misafirlere karşı bir silah olarak üretilirler. Hidrojen peroksit ve süperoksit anyonları sağlamak için lizozomlarında NADPH oksidazları vardır. Bu nedenle fagositoz patojenleri olan ölü nötrofil granülositleri, irin temel bileşenini oluşturur.
Enflamasyonun yayılmasını önlemek için, TNF-α aktive makrofajlarla lokal olarak salınır ve bu, çevreleyen kan damarlarında kanın pıhtılaşmasına yol açar. Bununla birlikte, sistemik TNF-α salımı sepsisin bir sonucu olarak ortaya çıkarsa, tüketim koagülopatisi çoklu organ yetmezliği ile gelişir.
Fagositler (IL-1, IL-6) tarafından salınan sitokinler, C-reaktif protein (CRP) gibi akut faz proteinlerini aktive eder. Sonuç olarak, vücut sıcaklığı artar. Aynı zamanda, doğuştan spesifik olmayan bağışıklık reaksiyonuna ek olarak, enflamatuar alandaki bazı makrofajların ve ağırlıklı olarak dendritik hücrelerin patojenleri topladıkları ve onları T lenfositlerine sunmak için bölgesel lenf düğümlerine taşıdıkları da spesifiktir.

Bunlar daha sonra adaptif immün yanıt için interlökinlerin serbest kalmasına neden olur. Doğal öldürücü hücreler (NK hücreleri) u olur. a. serbest bırakılan interferon-γ (IFN-γ) ve sitokinler (interlökin-12) ile aktive edilir. Aynı zamanda, IFN-γ ve IL-12, aktifleştirilmiş NK hücrelerine karşı korunmak için endojen T hücrelerinde MHC-I moleküllerinin ekspresyonunu ve sitotoksik T’nin üretilmesi için enfekte olmuş hücrelerde MHC-I ile komplekslenmiş viral peptit fragmanlarının ekspresyonunu arttırır. To Lenfositleri (CTL’ler) uyarmak için.
Aşırı tepkileri önlemek için düzenleyici sistemlerde doğrudan karşı düzenlemeler vardır. Bu tür T düzenleyici hücreler (Treg), örneğin CD4-CD25-Treg, IL-10, IL-4 ve TGF-y olarak etiketlenmiş IL-2’nin aşırı uyarılmasında ve C28’lerin CD28-Treg, IL-10 olarak aşırı eksprese edilmesinde salgılar. Bir bastırma anlamında.
TR-I hücreleri, Thl veya Th2 hücrelerinin oluşumu sırasında kontrolsüz aşırı ifadeyi zaten önler.
NK hücreleri, MHC etiketlemesi olmadan bile yabancı antijenleri tanır, bu da onları karsinoma hücrelerine karşı mücadelede çok önemli kılar, çünkü NK hücreleri, hücre yüzeyinde MHC-I ekspresyonu olmamasına geciktirilmiş bir gecikme gösteren belirli hücrelere saldırır. Kanser hücreleri, Thl hücrelerini hücresel seviyede zayıflatmak için IL-10, TGF-ß ve IDO indoleamin-2,3-dioksijenaz) oluşturur. Artan PGE-2 seviyeleri bağışıklık sistemini ve özellikle NK aktivitesini baskılar (Biesalski, Ernährungsmedizin, 323). Ek olarak, anjiyogenez için PGE-2 gereklidir.

Hamilelikte benzer immünolojik durumlar bulunur. Yine, GM-CSF (granülosit / monosit koloni uyarıcı faktör) yanı sıra IL-4 ve IL-10, Thl yanıtlarını baskılamak ama fetusu korumak için arttırılır! Ek olarak, maternal CTL’lerin, NK hücrelerinin saldırılarını önlemek için plasenta, fazla NK hücresi inhibe edici reseptör proteinleri (KIR) p58 ve p70’i eksprese eder. Maternal T-hücresi saldırılarına karşı daha fazla koruma sağlamak için, plasentada T hücrelerinin çoğalması için gerekli olan amino asit triptofanı bozan, indoleamin-2,3-dioksijenaz enziminin yüksek seviyelerini buluruz (Janeway 570 et seq.). Triptofan ayrıca CNS’de (nöroimmünolojik reaksiyon) serotonin sentezi için başlangıç ​​maddesidir.
C vitamini, IFN-y’yi yüksek konsantrasyonlarda aktive eder ve TNF-a’yı ve ayrıca IL-ß1’i bloke eder (Harte, 2004).
IFN-y ve IL-12, NK hücre aktivitesini 100 katına kadar arttırır (Janeway, s.87). Aktive edilmiş CTL’ler, yüzeylerinde MHC-I ile kompleks halinde viral veya diğer hücre içi sitoplazmik antijenleri (Chlamydia, Listeria, Borrelia) eksprese eden hedef hücreleri seçici olarak öldürür.
Patojenik bakterileri öldürmek için APC, MHC-II’ye cevap veren CD4-Thl hücresel immün cevap hücrelerini aktive eder.
Hücre dışı hümoral immün yanıt, spesifik olarak antikorlar üretmek için B lenfositlerini uyaran CD4-Th2 yardımcı hücreleri tarafından tetiklenir.
Olgun B hücreleri, antijen reseptörleri olarak yüzey immünoglobülin moleküllerini (IgM, IgD, IgA, IgG, IgE) taşır ve aktivasyon sonrasında vücudun hücre dışı bölgelerindeki patojenlere karşı mücadeleye olanak sağlayan çözünebilir antikorlar olarak immünoglobulinleri salgılar.
T lenfositleri bu nedenle hem humoral hem de hücresel immün yanıtlar için çok önemlidir (Janeway, 8.35).
Thl hücreleri, IFN-γ, IL-12 ve IL-2, IL-10, D-5, D-4 ve TGF-via yoluyla hücresel ve Th2 hücrelerinin üretilmesi yoluyla humoral, hücre dışı immün tepkisini uyarır.
Thl ve Th2 tarafından salgılanan sitokinler birbirlerini inhibe eder (Janeway, 8,422). Bu nedenle, bir enfeksiyon sırasındaki aşı yıkıcı sonuçlarla ilişkilendirilir ve bu nedenle kontrendikedir!

Bir immün tepkinin aşılmasını önlemek için, B hücrelerinde CD22 ve T hücrelerinde CTLA-4 (CD152) gibi inhibitör transmembran proteinleri, lenf düğümünde antijen sunumu sırasında zaten sinyal iletimini bloke eder.
CTLA-4, ortak uyarıcı CD28 molekülüne benzer, böylece T hücresine APC sinyalini yavaşlatır. Aynı zamanda, APC’deki CTLA-4, IDO ifadesini aktive ederek triptofanın bozulmasına neden olur.
Katili inhibe eden reseptör proteinleri (KIR’ler) vücudun kendi hücrelerini NK hücrelerinin saldırılarına karşı korur.
Bağırsaktaki Th3 hücreleri, Th2 hücreleri gibi, bağırsak bakterilerine antijen toleransı elde etmek için Thl hücrelerini orta düzeyde engellemek için IL-4, IL-10 ve TGF-y salgılar. Sonuç olarak, salgı IgA, mukozal ile ilişkili antikorlar olarak oluşturulur. Bu nedenle, yabancı antijenlere enflamatuar yanıt vermeyen mukozal bağışıklık sistemi toleranslıdır.
Ek olarak, T düzenleyici hücreler (Treg hücreleri) Thl hücrelerinin yerinde aşırı reaksiyonunu önler ve otoimmün hastalıkları önler.
Dendritik hücreler (DC’ler), Perier plaklarında IL-10 ve IL-4’ü eksprese ederken, periferal lenf düğümlerinde IFN-y ve IL-12’yi sentezler.
Lenfosit popülasyonunun homeostazını korumak için, tamamlanmış bir enfeksiyondan sonra, artık gerekli olan aktive edilmiş efektör T hücreleri, Fas ligandı ile apoptoza etkileşime girmesi için uyarılır.
Programlanmış hücre ölümü onkojen Bcl-2 tarafından engellenebilir. Bcl-2 apoptozun neden olduğu şişmeyi ve böylece sitokrom c’nin mitokondriden kaçmasını önler. Sadece sitokrom c’nin hücrenin mitokondrisinden salınması apoptozu tetikler, bu yüzden karsinoma hücreleri ölümsüzleşir, çünkü mitokondriya sahip olmaları zor değildir ve ayrıca hemoksigenaz sitokrom krosini bozmak için kuvvetle ifade edilir.

Özet:
Dendritik hücreler, makrofajlar ve bazı B hücreleri gibi APC’ler, kandaki çözünen antijenleri yüzey immünoglobülinlerle bağlayan antijen sunan B hücreleri hariç, antijen üzerindeki TLR-4 ve CDl4 (LPS) reseptörleri yoluyla bağlandıktan sonra T hücrelerini aktive eder. Lenfoid dokularda lenfositler (lenf düğümleri). Bu T-lenfosit aktivasyonu ve Thl ve Th2 lenfositlerine farklılaşması, TCC’ye ve T hücresinin yardımcı reseptör CD28’ine bağlanmasıyla, bir maliyetleyici molekül olan APC’nin B7’si (CD80 / 86) ile bağlantılı olarak MHC II glikoproteinlerine sıkıca bağlanır , Aktivasyon üzerine Thl hücreleri, IL-2, IFN-γ ve TNF-a’yı, ağırlıklı olarak IL-10, IL-5, IL-4 ve TGF-y’yi eksprese eden Th2 hücrelerine antagonistik olarak salgılar. Aşırı bağışıklık reaksiyonunu önlemek için, CTLA-4, Th1’e ve CD22’ye karşı Th2’ye karşı bir inhibitör protein olarak eşzamanlı olarak salınır.
Thl hücrelerinin sitokinleri, NK hücreleri ve CTL (MHC-I) yoluyla hücresel bağışıklık tepkisini aktive ederken, Th2 hücreleri humoral antikor üretiminden sorumludur.

Kısaltmalar:
APC antijen sunan hücre, antijen sunan hücre
CD nomenklatürü / farklılaşma kümesi
CD4 T4 lenfositleri
CD14 LPS ve lipopolisakarit bağlayıcı protein LBP
CD22 B lenfositleri, sialik eşlenikleri
CD25 aktif T, B hücreleri, aktif monositler
CD28 T alt popülasyonları, aktif B lenfositleri
CTLA sitotoksik T-lenfosit aktivasyonu ile ilişkili protein
Solunum zincirinde elektron iletimi için sitokrom demir porfirin proteinleri
IDO indoleamine-2,3-dioksijenaz
IL interlökin
Kanser üreten aktiviteye sahip hücre genomunda okogeneik DNA dizileri
Mitokondriye lokalize edilmiş Bcl-2 proteini, programlanmış apoptozda önemli
TGF doku büyüme faktörü
NADPH nikotinamid adenin dinükleotit fosfat
Treg düzenleyici T yardımcı hücre

literatür:
– Berg, Tymoczko, Stryer, Biyokimya, Spektrum Verlag, 2003
– Beyer, Peters, Mikrobiyolojik Terapi, Forum Medizin-Verlag 2003
– Biesalski, beslenme tıbbı, Thieme Verlag, 1999
– Claudius Christopher Rauscher, İmmünolojik Tedavi Yöntemleri, Haug-Verlag, 1996
– Janeway, Travers, Walport, Shlomchik, İmmünoloji, Spektrum-Verlag, 2002
– Kremer, Heinrich, Kanser ve AIDS Tıbbının Sessiz Devrimi, Ehlers Verlag, 2004
– Schütt, Bröker, İmmünolojinin Temelleri, Spektrum, 2006
– Ders Notları İmmünoloji ve Enfeksiyon Biyoloji Üniversitesi Hastanesi Düsseldorf 2007